Θα σταθώ μόνο σε λίγα πράγματα, που θεωρώ πως έχουν σημασία:
Όλα ξεκινούν το 1961, όταν και παράτησε τις νομικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, για να ακολουθήσει το όνειρό του, στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Σπούδασε γαλλική φιλολογία και φιλμογραφία, καθώς και μαθήματα εθνολογίας και στη συνέχεια μαθήματα κινηματογράφου στη Σχολή Κινηματογράφου IDHEC και στο Musée de l’ homme.
Ο Θίασος (το τρίτο μέρος από την «Τριλογία της Ιστορίας»), προβλήθηκε το 1975 στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σημειώνοντας ρεκόρ θεατών! Μάλιστα οι θεατές με τη λήξη της ταινίας (διάρκειας 222 λεπτών παρακαλώ) ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, που μετουσιώθηκαν σε 7 βραβεία. Μάλιστα, η ταινία ήταν να προβληθεί στο φεστιβάλ των Κανών, όμως (όπως θέλει ο αστικός μύθος) η τότε συντηρητική κυβέρνηση επιδίωξε και κατάφερε να αποτρέψει κάτι τέτοιο, καθώς η ταινία αφηγείται την σύγχρονη ελληνική ιστορία από αριστερή-μαρξιστική σκοπιά.
Από το 1984-1998, σκηνοθετεί 6 έργα. Το 1984, το ταξίδι στα Κύθηρα, το 1986 το Μελισσοκόμο, το 1988 το Τοπίο στην Ομίχλη, το 1991 το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού (Μαρτσέλο Μαστρογιάννι σε πρωταγωνιστικό ρόλο), το 1995 το Βλέμμα του Οδυσσέα και τελικά το 1998 το «Μία αιωνιότητα και μία μέρα». Και τα 6, τον καθιστούν ένα από τους πιο ποιοτικά παραγωγικούς Έλληνες σκηνοθέτες, στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, εκτός φυσικά από τη συνεργασία του με το Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στο Μετέωρο Βήμα, ξεχωρίζω σίγουρα τον Bruno Ganz, κορυφαίο Ελβετό ηθοποιό, που έχει παίξει σε ταινίες Wender και Herzog! Σε ελληνικό επίπεδο, η ερμηνεία του Στράτου Τζώρτζογλου στο Τοπίο στην Ομίχλη, είχε συζητηθεί τότε, αφού ήταν εκπληκτική, ενώ δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πολλά για το Θανάση Βέγγο στο Βλέμμα του Οδυσσέα.
Κάτι που ξεχώριζε στις ταινίες τους Αγγελόπουλου, ήταν φυσικά και η μουσική. Η μακρόχρονη συνεργασία του με την Ελένη Καραΐνδρου, τους πέρασε στη λίστα με τα επιτυχημένα δίδυμα σκηνοθέτη – συνθέτη (βλ. Κισλόφσκι – Πράισνερ, Κουστουρίτσα – Μπρέγκοβιτς ή ακόμα και Ζενέ – Τίερσεν).
Τέλος, τα βραβεία που κατέκτησε, τον καθιστούν τον πιο επιτυχημένο Έλληνα σκηνοθέτη. Εκτός φυσικά από τον πολυπόθητο χρυσό φοίνικα, ξεχωρίζω την επιλογή της ταινίας «Βλέμμα του Οδυσσέα», μέσα στις 100 καλύτερες όλων των εποχών, από τους συντάκτες – κριτικούς, του περιοδικού Time.
Ο «Τεό» μπορεί να έφυγε από τη ζωή, σίγουρα όμως η δύναμη των ταινιών του θα συντροφεύει τους κινηματογραφόφιλους για πολλά χρόνια ακόμα. Μία δύναμη, που πηγάζει από την εκπληκτική ικανότητά του, να απεικονίζει τη νοσταλγία, το θάνατο, τη χαρά, τη μοναξιά που κατακλύζουν την ανθρώπινη ύπαρξη στις διάφορες εκφάνσεις της.
Καλό ταξίδι Τεό…
